در سال‌های اخیر که ایده سفر به مریخ، به عنوان شبیه‌ترین سیاره به زمین، به طور جدی مطرح شده است این سوال نیز اذهان را به خود مشغول کرده که آیا امکان نقل مکان و سکونت انسان به سیاره سرخ وجود دارد؟ سوای خطرات احتمالی انفجار فضاپیماها و خطرات تابش‌های خطرناک که در طی سفر حدود ۶ ماهه به مریخ انسان را تهدید می‌کنند، حتی پس از رسیدن فضانوردان به آنجا، بهره‌مندی از یک حفاظ در برابر اشعه مضر یک تمهید ضروری برای سلامت بلندمدت انسان خواهد بود.     به گزارش ایتنا و به نقل از اسلش‌گیر، مریخ برخلاف زمین، از مگنتوسفر حفاظت‌کنده بی‌بهره است و فقط یک اتمسفر رقیق و نازک دارد. فضاپیمای اودیسه مریخ، که ناسا در سال ۲۰۰۱ آن را به ماموریت فرستاد، سطوح تابشی را شناسایی کرد که می‌توانند فضانوردان را سالانه در معرض ۸۰۰۰ میلی‌راد (۸ راد) تابش قرار دهند. با اینکه این میزان اشعه بلافاصله باعث مرگ نمی‌شود ولی قرارگیری طولانی‌مدت انسان در معرض سطوح بالای تابش می‌تواند منجر به بیماری، صدمه به DNA، سرطان، و به طور بالقوه مرگ شود.   از اینرو با اینکه مریخ شبیه‌ترین سیاره در منظومه شمسی ما به زمین است، ولی هنوز فوق‌العاده نه تنها برای زندگی انسان بلکه هرگونه نوعی از حیات که می‌شناسیم ناسازگار است. نتیجتا درک اینکه چرا نیل دی‌گریس تایسون در این ایده که انسان زمانی یک کلونی بلندمدت در مریخ برقرار نماید تردید دارد کار دشواری نیست؛ وی در مصاحبه‌ای با وبسایت Futurism گفت: «شک دارم که روزی را شاهد باشیم که لژیون‌هایی از افراد به آنجا بروند و مایل به ماندن باشند».   رفتن به مریخ برای یک بازدید کوتاه یک چیز است، و ماندن بلندمدت در آنجا موضوع کاملاٌ متفاوتی است. تایسون معتقد است که به جای مسکونی کردن مریخ، ما باید آنجا را به عنوان «صرفاٌ یک پایگاه دورافتاده» هدف قرار دهیم. تایسون در ادامه درباره علل بسیار نامحتمل بودن توسعه «زیرساخت کاملی که در آن زندگی شبیه زمین ممکن شود» توضیح داد.   این در حالیست که ایلان ماسک سال ۲۰۲۹ را به عنوان جدول زمانی برای فرود نخستین انسان‌ها بر روی مریخ اعلام کرده است، که پیش از آن محموله‌هایی در آنجا مستقر می‌شوند که برای فضانوردان منابع و مواد لازم برای ایجاد یک پایگاه اولیه را فراهم خواهند آورد.